Die zwarte bril toch
Begin deze week heb ik eindelijk mijn bureau opgeruimd. Stapels boeken en cursussen en papieren lagen er nog sinds eind juni. Die moesten natuurlijk ergens een andere plaats vinden. Daarom dook ik in één van mijn kasten om daar ruimte te maken. En daar kwam ik dit kleinood tegen: een doosje met kaartjes waarop stond ‘Tips voor een lichter leven’. Ik nam me voor om elke dag een kaartje uit het doosje te halen en iets te doen met de boodschap die erop staat. Vandaag las ik: Lees verder Die zwarte bril toch
Perfectionisme of hoe je het herkent…
Waarom zou je het minder doen als het ook perfect kan? Het is toch evident dat je niet slaapt om die thesis tot in detail af te werken. Tuurlijk begin je niet aan dat schoolwerkje, want beter NIET dan onvolledig. Piekeren is helend voor lichaam en geest. Altijd moeten zorgen voor iemand anders zijn gemak is genezend bij ziekte. Angstig zijn is in, zo hoor je erbij. En last but not least, niet kunnen kiezen… daar ontspan je van!
Of misschien ook niet…
Heb jij last van perfectionisme? Je kan het herkennen aan de volgende 10 kenmerken: Lees verder Perfectionisme of hoe je het herkent…
Wat ik leerde van Pippi Langkous en Prinses Prieeltje
Als kind was ik fan van Pippi Langkous. Wat was die stoer! En sterk! En moedig!
Het sprak tot mijn verbeelding dat ze helemaal alleen woonde en zo veel zelfstandig deed. Het leven leek voor haar vanzelf te gaan, alsof ze er geen enkele moeite moest voor doen.
In mijn verbeelding was ik even stoer, sterk en moedig. In werkelijkheid? Mja, dat was wel wat anders. Ik was eerder het type kind dat stilletjes in een hoekje een boekje ging lezen. Als je tegen me zei “Dat gaat je wellicht niet lukken”, dan dacht ik “Inderdaad, waarschijnlijk niet, dus ik zal het ook niet proberen”. Ik bleef in de veilige zone en focuste me op wat ik zeker wist dat ik goed kon, zoals mijn fantasie gebruiken en verhaaltjes verzinnen. Lees verder Wat ik leerde van Pippi Langkous en Prinses Prieeltje
‘Zoektocht naar wie ik ben’ – februari 2018
Vorig weekend begeleidde ik De zoektocht naar wie ik ben, een weekend voor jongvolwassenen tussen de 18 en 26, in Hof Zevenbergen in Ranst. Dat is een mooie, rustige, verzorgde plek . We verblijven daar in een kasteel, écht waar ;), en elke deelnemer heeft een eigen ruime kamer. Er wordt lekker voor ons gekookt; dit weekend is er echt eentje helemaal voor onszelf! Op de zolder van het kasteel zijn er vier grote ruimtes met vast tapijt en grote dakramen waar het lekker warm en licht en ruim is en ideaal ook om rustig te werken.
Dat deden we ook, met 6 jonge mensen, elk met hun eigen verhaal. Lees verder ‘Zoektocht naar wie ik ben’ – februari 2018
Zelfvertrouwen: een kwestie van … kiezen (met 5 tips!)!!
Zij: ‘Ik wil meer zelfvertrouwen, maar ik weet gewoon niet hoe,’ zuchtte ze.
Ik: ‘Hoezo?’
Zij: ‘Ik heb gewoon niet zoveel te bieden. Er is niets dat ik echt goed kan. Anderen zijn grappig of supersociaal. Maar ik? Ik heb dat allemaal niet.’
Ik: ‘Ik geloof dat er ook zaken zijn die jij goed kan.’
Zij: ‘Pffff ja, luisteren misschien, maar wat ben ik daarmee? Het stelt niets voor. Er is niemand die het waardeert, zelfs niemand die het opmerkt.’
Een stuk uit een gesprek met een fictief persoon. Een fictief persoon die ik in verschillende gedaantes al in mijn gespreksruimte mocht ontmoeten.
Het gaat over jonge mensen die dagelijks lijden onder een gebrek aan zelfvertrouwen. Het gaat over jonge mensen die al het positieve van zichzelf dat even komt piepen, onmiddellijk weer afbreken en onderuit halen. Lees verder Zelfvertrouwen: een kwestie van … kiezen (met 5 tips!)!!
Spiegeltje spiegeltje…: Over waarom ‘jezelf graag zien’ niet melig of zweverig is.
Wie zie jij als je in de spiegel kijkt?
Jezelf natuurlijk, tenzij je een vampier bent 🙂
Maar nee, serieus,
wie zie je als je in de spiegel kijkt?
Zie je iemand die je graag ziet, iemand waar je trots op bent?
Misschien vind je dat wat wollig of zweverig klinken,
maar dat is het eigenlijk niet. Lees verder Spiegeltje spiegeltje…: Over waarom ‘jezelf graag zien’ niet melig of zweverig is.
Falen, hoe doe je dat?
Ben jij ook wel eens bang om te falen? Blokkeer je bij de gedachte van het nieuwe schooljaar? Of dat eerste werk waar je weldra mee start? Die date die je volgende week gepland hebt? Wat zullen ze wel niet van je presentatie denken? Davert de stress je al op je lijf bij de gedachte dat je beoordeeld wordt? Word je kotsmisselijk als je optreden moet?
Ik ken er ook wat van! En ik ben niet alleen. We zijn met meer dan we denken. Doe eens het experimentje en vraag aan iemand in je buurt: faalangst, ken je dat? Het is volgens mij des mensen om faalangst te ervaren. Als ik begin met het positief te bekijken: Het veroorzaakt een gezonde stress, het is een drive, die ons een bepaalde alertheid geeft om prestaties neer te zetten.
Maar wat als faalangst verlamt? Als het je slaap opvreet? Als je moe raakt? Bij zowat alles blokkeert..? Er misselijk van wordt? Als je zo hard gaat werken of studeren dat je lijf er ziek van wordt? Of het omgekeerde … aan niets meer begint, alles uitstelt … Lees verder Falen, hoe doe je dat?
Uitstelgedrag
Fluent in silence
Een tijdje geleden kwam ik een citaat tegen van R. Arnold dat me raakte en me tot nadenken aanzette. Het gaat als volgt:
So, if you are too tired to speak,
sit next to me, because I, too,
am fluent in silence.
Ik herkende me erin en vond het mooi klinken ‘fluent in silence’. Het heeft me heel wat jaren gekost voor ik mijn stilte kon zien als iets positiefs. Lees verder Fluent in silence
