Ben jij ook wel eens bang om te falen? Blokkeer je bij de gedachte van het nieuwe schooljaar? Of dat eerste werk waar je weldra mee start? Die date die je volgende week gepland hebt? Wat zullen ze wel niet van je presentatie denken? Davert de stress je al op je lijf bij de gedachte dat je beoordeeld wordt? Word je kotsmisselijk als je optreden moet?
Ik ken er ook wat van! En ik ben niet alleen. We zijn met meer dan we denken. Doe eens het experimentje en vraag aan iemand in je buurt: faalangst, ken je dat? Het is volgens mij des mensen om faalangst te ervaren. Als ik begin met het positief te bekijken: Het veroorzaakt een gezonde stress, het is een drive, die ons een bepaalde alertheid geeft om prestaties neer te zetten.
Maar wat als faalangst verlamt? Als het je slaap opvreet? Als je moe raakt? Bij zowat alles blokkeert..? Er misselijk van wordt? Als je zo hard gaat werken of studeren dat je lijf er ziek van wordt? Of het omgekeerde … aan niets meer begint, alles uitstelt …
Zo wil je misschien al keilang gitaar leren spelen, maar je begint er niet aan, want je hebt het idee opgevat dat het je toch nooit zal lukken. Of zoals ik, zit ik te tobben over wat ik zou kunnen schrijven op deze blog: want zal het wel interessant zijn? Schrijf ik wel goed? Vinden mensen het wel interessant? Ik begin er maar niet aan, want ik weet toch niet wat schrijven.. tot het de dag voor de deadline wordt, en ik wel aan m’n belofte wil voldoen.
Als je in het straatje raakt van heel erg hard werken, doordoen, je slaap laten, om alles maar goed, misschien wel perfect willen doen.. dan dreigt die faalangst ons richting burn-out te duwen. We worden moe, we raken op, uitgeblust van alles te proberen ‘rechthouden’ om maar niet te falen …
Als we in het straatje van uitstellen raken, en dan maar niets doen, aan niets beginnen, alles laten, niet durven.. dan dreigt de faalangst ons richting depressie en moedeloosheid te duwen. We worden moe, we raken op, zinloosheid komt onder ons vel te zitten …
In beide scenario’s heeft faalangst ons in z’n macht. Beide scenario’s zijn erg lastig. Beide scenario’s ken ik. En van beide scenario’s kan ik zeggen dat ik er stap voor stap uit aan het groeien ben.
Hoe is dat bij jou? En zo, lieve lezer … kom ik bij de kunst van het falen.
Wat mij heeft geholpen en helpt:
- Uitspreken dat ik bang ben, faalangst heb & zo voelen dat ik niet alleen ben
- Mijn oren niet meer op slot doen als ik een compliment krijg, maar het toelaten
- Dankbaar zijn voor wat ik wél heb bereikt en niet voor wat ik niet heb gedaan (je kan bijvoorbeeld elke avond 3 dingen waar je dankbaar voor bent, opschrijven in een schriftje)
- Me laten inspireren door mensen die hier iets zinnigs over te hebben hebben: begeleiders van PRH, boeken van Brené Brown, Thich Nath Hanh, boeiende vrienden,… en ontdekken dat iedereen, echt iedereen zijn moeilijkheden heeft.
- Mezelf meer en meer leren aanvaarden zoals ik ben, met wat ik al kan en wat ik nog niet kan
- Mezelf toespreken met een innerlijk stemmetje: Komaan, Lien, je kan het!
- Begeleiding & coaching gezocht om mezelf te ondersteunen
- Cursussen volgen, boeken lezen, filmpjes kijken… want hoe meer ik m’n faalangst begrijp, hoe makkelijker ik eruit kom. Want begrijpen waar faalangst mee te maken heeft, helpt zeker om hem los te laten.
- Ik leerde vorig jaar joggen o.a. om me af te leiden wanneer piekergedachten het overnemen en tegelijk was het een doel dat me een overwinningsgevoel gaf. Telkens als ik een start-to-run-les uitgelopen had, zei ik tegen mezelf: als je dit kan, Lien, kan je dat ‘andere’ ook. Sporten dus, om faalangst te overwinnen.
- Meditatie- en ontspanningsoefeningen om m’n lichaam en geest te kalmeren
- Ik leerde hulp vragen als ik het gevoel had dat ik het niet alleen kon of ik dreigde op te geven
- Ik ontdekte dat iedereen, maar dan ook echt iedereen, weet wat faalangst is …
- Dit zinnetje gaf me inspiratie: ik was bang om door de mand te vallen, tot iemand zei ‘er is geen mand’ (cfr. Pieter Embrechts)
- Mezelf inspanningsdoelen opleggen in plaats van resultaatsdoelen. Als ik mezelf bijvoorbeeld opleg om vandaag 4 pagina’s van m’n eindwerk te schrijven, dan is dat een resultaatsdoel dat me erg veel stress geeft. Maar ik kan me ook voornemen: ik werk vandaag gedurende twee uur aan m’n eindwerk. Dat voelt minder drukkend en zo kan ik m’n faalangst beter de baas. Als ik van mezelf 4 pagina’s móet halen, begin ik er zelfs niet aan … ministapjes doen dus! Maar wel stappen …. ook al is het nog met bibberende knieën.
- En soms moet ik gewoon weer eens even kopje onder gaan, om dan mezelf op te rapen, weer recht te staan en het gewoon opnieuw te proberen …
- …
Ik ben er al even mee bezig, maar het begint stillekesaan z’n vruchten af te werpen. De oogst wordt stilaan rijper. Ik zet stappen en doe met bibberende benen een aantal sprongen in het duistere land van moed. Mét faalangst.. want nee, ik ben er niet vanaf. Ik voel de stress soms nog over me heen duiken, m’n benen slap worden.. maar tóch spring ik. Ik wil wat!
Maar eigenlijk, lieve lezer…. zal falen altijd, en dan ook altijd, rot blijven. Maar hoe meer je het leert aanvaarden als deel van het kwetsbare en tegelijk ook mooie leven, hoe meer je durven zal! Falen is onuitwisbaar uit het menselijke leven. Falen is gewoon oké. En we doen het allemaal. 😊
Later begint Nu! Droom. Kies. Leef. Faal. Droom. Doe. Faal. En. Sta. Weer. Op.
En denk niet te gauw: “dat was niet goed”. Onthou dat wij mensen sneller met een negatieve blik kijken en het vaker beter was dan we zélf dachten. Ik weet dat we het kunnen! Je kan het!
Kunnen ontstaat als niet kunnen mag …
