Awel JA… plots weet ik het. Ik weet waarover ik wil delen met jullie. Over… het zélf doen! Want dat horen we vaak tegenwoordig: als je iets wil bereiken in het leven, dan moet je het zélf doen. Doe het zelf, met Gamma. Doe het zelf, kweek je eigen groenten. Doe het zelf, maak je eigen natuurlijke shampoo. Geluk maak je zelf. Dromen maak je waar. Doe het zelf en alles is beter! Je kent het wel.. de doe-het-zelf-psychologie. Je maakt je eigen leven. Je kiest je eigen keuzes. Je kan het zelf!
En ja, ik hoor je bijna denken.. nu gaat ze dat ontkennen. Nu gaat ze aantonen dat ze niet akkoord gaat en dat we terug moeten naar die goeie ouwe tijd: weinig plaats voor het individu, doe wat de gemeenschap verwacht en wees maar stil. Helaas, wrong thinking: ik ga akkoord. Er hangt heel veel van jezelf af. Verantwoordelijkheid opnemen voor je eigen behoeften en dromen, opkomen voor jezelf, je kinderziektes ontgroeien, omgaan met je eigen valkuilen… noem maar op! Dat moet je zélf doen en ik ben blij dat dat tegenwoordig kán. Stoppen met gamen, stoppen met drinken, drugs, sex,.. (of ja, dat laatste moet je niet persé mee stoppen hoor :-)). Sporten, studeren, een meisje aanspreken, een jongen versieren,… ik val in herhaling: je moet dat zélf doen. Niemand kan het voor jou doen.
Alleen… vergeten we iets toe te voegen: steun! We hebben allemaal ondersteuning nodig. Want, we kunnen het niet alleen! Nee, we kunnen het niet zélf als je ‘zelf’ leest als ‘alleen’. We zijn ook niet gemaakt om het alleen te doen als mens. We zijn groepsdieren. Sámen is wat ons mens maakt. Steun krijgen van anderen én steun geven aan anderen helpt ons om ons beter te voelen en het verhoogt onze levenskwaliteit. En ja, het is aan óns om, samen met anderen, actie te ondernemen en de dingen te doen die ons goed doen. Ja, het is aan óns om uit te reiken naar anderen en te vragen wat we nodig hebben.
Al is steun vragen meestal niet onze sterkste kant. Het maakt ons kwetsbaar. De ander zou maar eens ‘nee’ kunnen zeggen. Het doet me weer denken aan mijn vorige blog waarin ik het had over de kracht van kwetsbaarheid. Of ook, durven vragen wat we nodig hebben, wordt vaak snel als egoïstisch of egocentrisch aanzien. Durven ‘nee’ zeggen als afwijzing en verwerping. Maar wat als we nu eens collectief inzien dat we elkaar nodig hebben. Dat we niets liever doen dan er voor elkaar zijn, met aandacht voor al onze behoeften en creativiteit in hoe die aan hun trekken komen (:-)).
Wat als we door elkaar be-moed-igd zouden worden om moed te hebben? Om Met Overgave En Durf op te komen voor wat we nodig hebben of steun te vragen (Did you get it? 🙂 Moed: met overgave en durf :-)). Wetende dat het daarom niet altijd invulling kan krijgen. Maar het begint met je zelf bewust te zijn van wat je kan gebruiken om het zélf te kunnen doen. Soms is het een knuffel, soms een babbel, soms is het lepeltje-lepeltje-liggen, soms samen apart studeren, soms alleen gelaten worden, soms samen een wandeling maken, soms sporten, soms in stilte samenzitten.. of misschien soms gewoon ‘weten’ dat er iemand is daarbuiten die je bellen kán. En soms is het roeien met de riemen die je hebt en jezelf toeschreeuwen dat het zal over gaan.
Doe het zelf én omring je met levengevende dingen, mensen of dieren. Doe het samen zélf en weet dat verbondenheid een medicijn is voor vele kwalen. Steun jezelf en steun anderen.
Zie je momenteel geen plek waar je steun kan vinden? Je kan ook altijd eens snuisteren in het PRH-cursusaanbod (in februari gaat de cursus ‘Zoektocht naar wie ik ben’ door in een weekend- en avondformule!)). Een aanrader wanneer je samen in groep bij jezelf wil komen. Waar in stilte de steun van de groep voelbaar is zonder dat er raar opgekeken wordt. Waar iedereen zichzelf kan zijn en wenkbrauwen niet fronsend omhoog gaan als we onze verlangens (ook de gekke) uitspreken.
Ik wens je voor 2017 dat je zélf mag opkomen voor een sámen(leving) vol moed en vertrouwen!
