Ik zie me nog zitten. Aan mijn bureau op kot in de Vlamingenstraat in Leuven, met zicht op het stadspark. Tussen een hoop artikels voor mijn thesis lag er ook een flyertje op mijn bureau. Een flyertje voor het jongvolwassenenweekend ‘Zoektocht naar wie ik ben’ van PRH, meegenomen in een boekenwinkel.
Het flyertje sprak me wel aan. Want ja, ik was op zoek. Op zoek naar mezelf, op zoek naar geluk, op zoek naar… iets wat ik niet goed kon benoemen.
Vanop een afstandje ging het wel ok met mij. Ik zat in mijn laatste jaar psychologie en deed stage op de autismeraadpleging op Gasthuisberg. Ik had hobby’s, was actief bij Kazou, had vrienden en vriendinnen ,…
En toch, toch was er iets … Het voelde alsof ik de speelbal was van wat er buiten mij gebeurde, van wat ‘de anderen’ wel of niet deden, en vooral, van wat ‘de anderen’ van mij vonden. Ik miste een houvast. Ik had het nooit gekend, maar geloofde dat het moest bestaan, een gevoel van honkvast-heid in jezelf.
Dus, ik overwon mijn twijfel en weerstand, schreef me in en vertrok die vrijdagavond, gepakt en gezakt, met de trein naar het Oasecentrum in Groot-Bijgaarden.
Ik herinner me nog hoe ik me, toen ik er aan kwam, meteen welkom voelde, het gevoel had dat ik er mocht zijn, helemaal zoals ik was.
Ik herinner me nog hoe blij ik was dat we niet verplicht waren – of nog erger: aangeduid werden – om iets te zeggen, dat we mochten kiezen hoe veel of hoe weinig en wanneer we iets over onszelf vertelden.
… hoe we in een grote cirkel op kussens op de grond zaten of lagen en doorheen de ramen naar het bos keken waarin het volop herfst was.
… hoe nieuw het voor me was om met een positieve blik naar mezelf te kijken, niet te vertrekken vanuit wat moeilijk was, maar vanuit de krachten en het positieve in mij aanwezig.
Ik herinner me nog de andere jongeren…
… natuurlijk herinner ik me nog die ene jongen die ineens naast mij kwam zitten en na de cursus, voor even, mijn lief werd.
… het meisje dat net gebroken had met haar lief en zocht naar hoe ze zichzelf weer de moeite waard kon vinden, zonder hem, zonder relatie.
… de jongen die worstelde met het feit dat hij soms zo snel boos werd en zichzelf ‘koleriek’ vond.
… het meisje met de rasta’s dat zich toch niet altijd zo zelfzeker voelde als ze eruit zag.
… en het meisje dat zo mooi kon tekenen, dat later een goede vriendin werd en dat nog steeds is.
Ik herinner me nog hoe we allemaal zochten en soms worstelden.
Maar vooral, herinner ik me hoe we allemaal vol dromen, idealen en verlangens zaten, hoe we zochten naar een leven dat meer bij ons zou horen. En hoe dit alles hier ruimte en zuurstof kreeg waardoor het, en tegelijk ook wij, groeide en belofte- en hoopvoller werd.
Ik herinner me nog hoe ik deze manier van kijken naar mezelf meenam en in de jaren na dat weekend stukken van mezelf terug vond die ik vergeten was (bv. mijn grote liefde voor schrijven) of die ik tot dan toe niet naar waarde kon schatten (bv. mijn gevoeligheid). Stap voor stap vond ik die houvast in mezelf, die altijd mijn thuis was geweest, maar waar ik van weg was geraakt . Niet dat het leven daarom nooit meer moeilijk was, nee, maar ik kon wel altijd terug naar de houvast in mezelf om bij te tanken, raad te vragen, vertrouwen of hoop uit te putten.
Dit is het verhaal van mijn zoektocht. Ineens besef ik hoe ik me niet langer een zoeker voel. Nee, ik ben een zoeker geworden die ook vindt. Of een vinder, die tegelijk blijft zoeken, en daardoor nog vindt, en nog en nog en nog…
Dat wens ik jou ook toe, dat je op jouw zoektocht, hoe je die ook gaat, vele mooie vondsten mag doen!
Marian (tekst) en Joan (cartoon)
Mijn zoek- en vindtocht bracht me ertoe om zelf ook deze jongvolwassenencursussen te begeleiden. In februari begeleid ik deze cursus op losse woensdagavonden in ’t Groeihuis Herent (vanaf 15 februari). Mijn collega Miek Van Caeckenberghe geeft deze cursus in het weekend van 17-19 februari in Ranst. Klik hier voor meer informatie.
