De wereld op z’n kop …

Als je deze blog momenteel leest, dan ben je een mens die op onze wereldbol aanwezig is. Een mens die Nederlands kan lezen (tenzij iemand momenteel voor je vertaalt 😉, ik schat de kans van de weidsheid van deze blog eerder kleiner 😊). Dan was jij ook een mens in de buurt  toen vorig jaar de aanslag op Zaventem plaatsvond (want ja, het feit dat je kan lezen maakt je groot genoeg om je dat te herinneren). Je hebt het nieuws (en de laatste berichten zijn nog niet zo lang geleden) over andere gelijkaardige gebeurtenissen mogelijks ook gevolgd …

Ik merk dat er in het dagdagelijkse leven iets minder over gesproken wordt in mijn omgeving. Er heerst, denk ik, een soort moedeloosheid als in “wat kunnen wij eraan doen?”. Of “goh, wij zijn niet bang” (is dat écht zo, vraag ik me dan telkens af) of ook “ik doe niets mis, het zijn altijd dezelfden.”

Maar ik ben jong en ik wil wat! Ik wil een wereld waarin ik me veilig mag voelen, een wereld waarin alle andere mensen (en dieren) zich veilig mogen voelen. En ja, ik ben soms wél bang! Maar (en dat vind ik een héél belangrijke nuance): ik laat me niet doen! Ik blijf buitenkomen, m’n dingen doen, ging vandaag nog naar Brussel, naar een optreden, … Ik wil m’n leven niet op z’n kop laten zetten door de angst. Ik wil liever bijdragen aan iets, iets wat de wereld een klein beetje mooier, rustiger, vredevoller kan maken. Iets positiefs waar ik aan kan bijdragen.. ik wil mensen laten stilstaan bij zichzelf, bij anderen, bij de wereld…

Ikzelf ben rotsvast overtuigd dat wij mensen geboren worden met het goede in ons. Dat we, in sé, willen bijdragen aan een mooie wereld, een vreedzame wereldbol. Ja, echt allemaal! Maar door allerlei gebeurtenissen die we zelf, en soms collectief, meemaken… door negatieve invloeden van anderen, al was het niet altijd bewust… doordat we ver weg raken van wie we in wezen zijn, worden we nors, gefrustreerd, moe, raken onze batterijen op… leeg. Soms slagen we zelfs door. Druk druk druk! We proberen te streven naar uiterlijk evenwicht, naar stabiliteit. Maar innerlijk voelen we ons soms eenzaam en verloren. Omdat we verbinding zijn kwijtgeraakt, ons doel niet voor ogen hebben, we onze medemens niet voldoende kennen, onszelf niet voldoende kennen…

Soms word ik er even heel erg moedeloos van. Maar als ik in verbinding ben met wat ik wil en kan bijdragen, dan krijg ik weer energie. Als ik in verbinding ben met het steentje dat ik wil bijdragen, dan komt er hoop. Als ik hoor hoeveel andere mensen iets positiefs voor de wereld willen betekenen, dan wordt mijn hart warm. Als ik weet dat iedereen op deze wereld dezelfde basisbehoeften heeft, wij allemaal gelijk zijn, wij allemaal iets goeds willen.. . dan word ik weer uitgenodigd om bij te dragen om mensen die kracht, inzichten en het goede in zichzelf te laten terugvinden.

Daarom graag deze vraag aan jullie: Wat is jouw verlangen? Wat wil jij bijdragen aan de wereld? Wat is jouw steentje dat je wil bijdragen? Hoe wil jij deze wereld een beetje mooier achterlaten later? Wat doet jou deugd zodat je niet zelf overkop gaat? Welke wapens wil jij neerleggen? (als ik dit schrijf is het 11 november: wapenstilstand)

Vind je het ook moeilijk om op deze vragen te antwoorden? Wel, je bent niet alleen! Ik vond dat zelf tot een tijdje geleden ook bijzonder moeilijk. Kon er niet bijkomen en ik verdwaalde in m’n eigen navelstaren (en ja, ook dat kan soms nog eens gebeuren… maar de duurtijd wordt korter en korter 😉). Ik heb van horen zeggen dat ook andere mensen het antwoord op die vraag niet zómaar uit hun duim zuigen. Sommigen weten het al heel vroeg, anderen ontdekken het later. En meestal, indien later, vonden ze het ook enkel door stil te staan. Want bewegen begint bij stilstaan… Waar kan jij even tot stilstand komen om je stevigheid terug te vinden? Om met beide voeten op deze aarde te kunnen staan? Om antwoorden te ontdekken op wie jij bent en welke stukje steen jij wil bijdragen?

Vind jij dat in het bos, op vakantie aan een strand, tijdens een babbel met goeie vrienden, op een cursus van PRH, in de pilates, tijdens een stevige loopronde, tijdens je zangles, bij oma in de tuin,… of op je kop tijdens een yogaoefening? …

De wereld lijkt op z’n kop.. en als ik dat te groot maak, naar het grote geheel kijk waar ik niets aan lijk te kunnen doen, dan voel ik moedeloosheid. Als ik het kleiner maak, en écht mijn steentje uitvoer, op mijn plaats en mijn kunnen, doe waar ik in de flow van raak. Dan kan ik beter op m’n voeten blijven staan.

Kijk even rond en dan in de spiegel: