“Ik weet niet goede welke kant op. Ik vind de studie die ik doe maar niets, maar durf nu ook niet meer te stoppen. Het is net uit met m’n lief. Ik voel me nergens thuis. Niet begrepen. Wat nu? Ik voel me leeg. Ik voel me verdrietig. Ik kan me niet concentreren op m’n examen. Ik weet niet waar naartoe. Ik ben misselijk van angst als ik afspreek met een nieuwe jongen. Ik voel me alleen. Wat wil ik? Ik weet niet goed meer welke kant uit … “
Ken jij dat gevoel ook? Zijn er ook zo veel vragen in jou?
Soms loop je vast … ik ken het. De intro hierboven is een stukje uit mijn universiteitsjaren. En ik heb het op dit moment weer. Zo een gevoel van, damn ik zit vast, muurvast. Ik zit te slaan en te gillen om eruit te raken, maar de ruimte wordt alleen maar kleiner. Het gevoel alleen maar eenzamer. En toch … er is een verschil nu. Ergens woont een stemmeke in mij dat zegt … ge gaat er wel doorkomen, Lien. Dat stemmeke, heel klein soms, fluisterend … (soms moet ik het even zoeken hoor.. )… dat stemmeke is er niet altijd geweest. Er is een periode geweest dat ik geen stemmeke had en echt alles zinloos, levenloos, eindeloos werd. Nu kan ik zeggen dat ik geloof dat het anders kan. Nu kan ik zeggen dat ik ‘weet’ dat ik niet de enige ben die soms worstelt. Dat ik vertrouw dat er een oplossing zal komen en denk dat ik hier nog iets van te leren heb. Op dit moment weet ik niet wat en lopen de tranen alle kanten uit. Op dit moment is dat stemmeke soms moeilijk hoorbaar tussen al het geruis. Maar ik kan zeggen dat ik wegen heb gevonden die mij erbovenop kunnen helpen. Soms mag ik ze alleen nog wat meer inschakelen. En ook daar zijn redenen voor om dat soms niet te doen. Er zit een knoop. Misschien wel een heel erg grote. Een knoop waar ik nu klaar voor ben en die duwt om doorworsteld te worden. Ja, ik weet niet goed welke kant uit … ik worstel. Zal het niet steeds zo even zijn op belangrijke schakel- of overgangsmomenten in het leven?
Ik weet ergens vanbinnen dat ik het niet zélf kan nu, niet alleen. Ik moet hulp vragen. Ik weet intussen ook dat ik niet raar ben, of toch niet zo 🙂 (zie de blog daarvoor 😉 ). Dus ik ben op wandel, op zoek naar hoe ik dit dan best oplos. Op verdwaaltocht, tastend in het donker… naar welke kant ik best uitga. En die zoektocht bracht me vandaag op cursus. Het doet me glimlachen dat ik van hieruit een blog voor jullie kan schrijven ;-).
Ik ben nog steeds erg dankbaar dat ik PRH leerde kennen. Ik ben ook dankbaar voor enkele andere dingen die ik leerde kennen naast PRH, want er zijn vele wegen. Maar PRH geeft me een kant uit. En als ik mijn kant verlies, als mijn hoekje af me weer eens de das omdoet, dan vind ik bij PRH een kruispunt om even af te slaan en tot rust te komen. Ik hoop dat ook jij een weg mag vinden als de kant uit even zoek is. Dat mijn woorden je mee mogen laten beslissen actie te ondernemen om het pad terug te vinden. En tot zolang ploeter ik mee (mét m’n vertrouwde stemmetje)… want ook dat is een kant op! 😉
PS: Hoor je het stemmetje in jou? 🙂 “You can do it!”
PS2: Hé, je staat op een berg … je kan alleen de kant af. 🙂 🙂 🙂
