Ik zit te zwoegen op een goede tekst. Eentje waar iemand, jij, iets aan kan hebben. Het is mijn dag niet, mijn week niet. Naar mijn gevoel komt er niets in me op om over te schrijven, writersblock, waar er anders zoveel woorden zijn. En met elke mislukte poging komt mijn lat wat hoger te liggen. Het is dat mijn hoofd niet mee wil en dat ik ook daar rekening mee moet houden.
Ken je dat, dat alle vragen samenkomen en om een antwoord smeken?
Dat heb ik nu. Het gevoel van een vol hoofd zonder houvast, van op een kruispunt in mijn leven te staan. Niet weten wat ik wil: van werk, van huis, van hobby, van lief, van… van alles. Vragen die te pas en te onpas naar boven komen, die veel groter worden dan ze eigenlijk zijn. Het lukt me nog niet om alles los van elkaar te zien, om tijd te nemen en te voelen wat het dichtst bij mezelf ligt.
Op zo’n moment zou ik graag doen wat echt goed voelt. Meestal doe ik dan niets. Hersenloos noem ik dat en dan bekijk ik voor de zoveelste keer een herhaling van een serie. En ik wéét dat dat niets helpt, maar ‘iets’ houdt mij tegen om meer te ondernemen, en als ik eerlijk ben, ben/maak ik zelf dat ‘iets’.
Ik ben dat iets:
Ik ben een voeler, een denker, een luisteraar, een schrijver, een doener, een prater; in die volgorde. En nu wil ik het liefst met rust gelaten worden.
Mezelf kennende is ‘met rust gelaten willen worden’ een teken dat ik me bewust aan het afzonderen ben. Alleen willen zijn op een ongezonde manier en daarom juist contact moet zoeken. Met mensen die ik kies, waar ik me goed bij voel. Zonder te moeten zeggen wat er speelt, maar om niet alleen te moeten zijn met die malende gedachtestroom. Moeilijk vind ik dat.
Ik maak dat iets:
Er zit een hele samenleving in mijn hoofd die bepaalt of ik er wel of niet bij hoor. Wat ik denk of doe is meestal niet wat er in mijn ingebeelde samenleving gangbaar is. Ik hou discussies met onbestaande mensen over wat ik denk dat ze denken of over wat zij willen dat ik denk.
Het is een wereld die niet strookt met de werkelijkheid. Eentje waar ik vanaf wil, want hij houdt mij tegen. Of ik laat me erdoor tegen houden. Het is wel zo makkelijk om mooi mee te lopen in de rij, niets te veranderen. De weg van de minste inspanning, die is veilig en bijna comfortabel. Als ik niets doe, kan er weinig verkeerd gaan, maar er kan ook niets beters gaan en na een tijdje begin ik te voelen dat ik alleen maar tegen mezelf handel.
Dus ik probeer. Proberen is kwetsbaar zijn, naar jezelf kijken, jezelf leren kennen en durven veranderen. Elke keer een beetje springen, kleine stapjes en geloven dat het anders kan.
(Photo by Ashley Batz on Unsplash)
