Woon maar op de plek waar volgens de buienradar steeds het wolkje boven hangt. En zelfs zonder de invloed van het weer zijn er allerlei redenen om te denken dat de (anonieme) andere het slechter heeft.
Ik heb een dak boven mijn hoofd, genoeg te eten, een leuke job, vrienden waar ik regelmatig mee afspreek… Rationeel gezien een perfect leven. En in dat leven vind ik het moeilijk mezelf toe te staan me slecht te voelen
Ik hoor heel de dag door verhalen en doe alsof alles goed met me gaat. En dat knaagt aan me, want vanbinnen voelt het helemaal niet zo goed.
Wie geeft mij de toestemming me slecht te voelen? Wanneer gaat het niet meer goed genoeg om even geen verhalen van anderen te willen (of kunnen) horen en mijn eigen verhaal te doen?
En dat ‘me minder goed in mijn vel voelen’, komt altijd ongelegen (komt het ooit gelegen?). Wanneer ik voorbij een dakloze loop. Wanneer ik afspreek met een vriendin om iets te gaan drinken en haar oma net is overleden. Wanneer patiënten hun problemen durven uitspreken…
Wat heb ik dan te klagen? Dan wil ik er zijn voor hen en mijn eigen twijfel aan de kant zetten.
Dus slik ik mijn gevoel in en ben er.
Later zal ik wel… En wanneer dat gevoel blijft hangen, herkauw ik een stem in mijn hoofd die zich afvraagt “Wat heb jij te klagen?” en eet ik mezelf vanbinnen op.
Het wordt alleen maar erger als ik het voel en daarbij dat gevoel krijg dat ik het niet mag voelen (van dat stemmetje dat met een afkeurend vingertje wijst: “ Wat zit je je daar nu weer slecht te voelen?”).
Morgen, morgen zal ik…
Ik weet dat ik evenveel recht heb op een dag dat het wat minder gaat of op een weekje twijfelen.
Op zo’n moment durven toegeven dat het niet allemaal gaat, ook al is daar dat dak en eten en werk en vrienden en … is al het halve werk. Dan is daar een ander stemmetje: “ Even aan jezelf denken!”
Toen ik tegen een collega zei dat ik twijfelde, moest ze niet weten waarover. Gewoon dat ze wist dat ik twijfelde en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, was genoeg. Voor haar omdat ze wist waarom ik niet zo vrolijk was, voor mij omdat ik even wat gewicht kon delen.
En dan was er eigenlijk nog niets gezegd.
Of toen ik heel kort een beetje van mijn ‘last’ bij die vriendin met de oma kon leggen voor zij haar herinneringen en belevingen deelde. Wat zij van mij draagt is voor haar waarschijnlijk niet zo zwaar. Het feit dat het van mijn schouders is, heeft wel plaats gemaakt om nieuwe bagage op te laden. Toen kon ik er echt zijn, luisteren en wat gewicht van haar schouders overnemen (en wat ik van haar draag, is voor mij niet zo zwaar).
Het is de kunst om de stemmetjes met elkaar te laten spreken. De negatieve te verslaan met kleine overwinningen. De positieve wat te laten groeien. Want ja, je hebt het recht om je even slecht te voelen. Zelfs als alles zogezegd goed gaat. Het is niet omdat je uiterlijke leven zo mooi georganiseerd lijkt, dat dat vanbinnen ook zo voelt. Geef er verder ook maar woorden (of beelden aan) of spreek er iemand die je kan vertrouwen over aan. Je zal zien: alle kleine beetjes helpen.
