Hoe moet ik beginnen? Mijn hersenpan zegt: tuuut. Misschien ook omdat ik de laatste weken niet zo’n roosgekleurde bril gedragen heb. En ik denk: ja, daar gaan de mensen ook geen hoop uit halen, toch? Hoe kan ik mezelf nu laten ont-moeten?
Wat kan ik, op zo’n moment, vertellen over mezelf en over waarom ik meewerk aan deze blog? Een vriend zei me eens: ik kan daar niet tegen, tegen dat gelul over ‘happy zijn’ en ‘het gevonden hebben’. Je schrijft veel te sterk van ‘iedereen kan het maken, Lien’. Het leven blijft toch altijd een soort van strijd?, vroeg hij met een ietwat trieste puppyblik in z’n ogen. En ik kon niet anders dan ja-knikken. Ja, eigenlijk wel. Maar… ik voelde ook een ‘maar’ vanbinnen. Die ‘maar’ die me zei: nee, het hoeft geen strijd te zijn, er zijn gradaties! Het kan een strijd zijn die voelt alsof je elke seconde weer in de afgrond gaat trappen. Maar het kan ook een worstelingetje worden, een beetje verder van de afgrond vandaan. Zodat je niet elk moment dat valgevoel hebt. Je weet dan wel, de afgrond is er, vanuit een zachter stuk van lekker gras. Bergen en dalen zijn er om getrotseerd te worden. Soms blootvoets of het gaat niet. Niemand blijft gespaard van ambetantigheden in het leven. Niemand. En vervolgens hoor je het overal. In elke spirituele, coachende of therapeutische stroming: de kwestie is, hoe ga je met die ambetantigheden om? Ook Dirk De Wachter (psychiater en spreker) zegt het zo vaak: ‘we moeten leren een beetje ongelukkig te zijn’.
Wel, Dirk, ik heb het idee dat ik het kan! En dat het tijd is voor wat meer gelukkig zijn. Laat me je vertellen… ik ben zo iemand die niet zomaar kan antwoorden op de vluchtige vraag in de deuropening: “Hoe gaat het? Ca va en met u?” Of op straat vanaf de andere stoep? “Alles goed? Jaja, alles goed. Dank je.” Ik ben de diepgangzoeker. Ik heb dat niet gekozen. Het was zo.
Ik ben een zoeker. Altijd al geweest. Ik werd dan ook wel eens het waarom-kindje genoemd. Ik wou weten hoe alles in mekaar zat. Als er iets misloopt in m’n leven, dan wil ik weten hoe dat komt en wat m’n eigen aandeel is. Meer en meer begin ik te beseffen dat dat voor m’n omgeving niet altijd een cadeautje is. Oké ja, voor mezelf ook niet. En ik verplicht hen om mée te denken. Het grote verschil is dat zij op tijd weer kunnen stoppen met denken en ik soms maar doorga. 😊
Het is ook die zoeker in mij, die anderen mee wil inspireren tot zoeken. Die me enthousiast maakte om mee te gaan schrijven aan deze blog. Omdat ik geloof dat zoeken opbrengt. Dat verwonderend, ploeterend en zoekend openstaan voor de dingen des levens je vooruit helpt. Je tevreden maakt.
Mijn valkuil is soms nog dat ik énkel dat enthousiaste, gelukkige, goede stuk van mezelf naar buiten wil brengen. Wil laten zien. En dat stuk is er! Maar dat ik nog bang en soms beschaamd ben dat als ik dat andere stuk laat zien, dat droevige, vragende, eenzame stuk… dat mensen me niet zouden waarderen. Me niet professioneel zouden vinden in m’n werk. Dat ze zouden denken: goh, wat heeft die begot te zeggen, ze kan het zelf niet!? Of omgekeerd: dat als ik even blij ben, enthousiast ben, tijdens een periode dat het minder gaat, mensen niet meer zouden geloven dat het rot voelt. Dat ik kan lachen en me tegelijk eenzaam en verdrietig voelen. Dat ik kan ploeteren en tegelijk iets anders grappig kan vinden.
En dat is het ook: ik wil mensen leren hun eenzijdige bril af te zetten. Anderen te aanvaarden met ALLES wat is. Oordeel niet te snel, want je kan de binnenkant van iemand anders niet zien. Soms kan er van alles tegelijk zijn en dat dient erkend te worden. Neem iemand voor wat hij is. Met alles erop en eraan. De zwarte en de kleurrijke delen, de sappige en de harde delen,… en nee, probeer dat niet perfect te doen. Want NOOIT oordelen kan niet als mens. We zijn mensen en hebben onze filters en subjectiviteit nodig om te overleven. Maar laat me zeggen: het is mijn intentie!
Als ik mijn tekstje waarin in me voorstel voor deze blog opnieuw lees, dan denk ik (ook nu, jawel): awel, ja, dat klopt. Zoekend, enthousiast, creatief, een beetje zot, reizend, dansend, babbelend, suikersmullend,… en altijd in voor iets nieuws! (Ik heb niets gezegd over dat ik ALTIJD gelukkig ben. 😊) Ik ben een vrager, die mensen wil doen nadenken. Ook al heb ik zelf niet alle antwoorden. Ik hou van rituelen, waarin mensen op een soort van georganiseerde manier samenkomen, luisteren, praten en zijn. Ik ben door de dingen die ik meegemaakt heb een pleaser geworden. Maar me nu bewust van dat juk en evoluerend om dat van me af te gooien. Ik ben een levenszoeker. Soms op de afgrond. En soms spring ik en vind ik wonderbaarlijk mooie dingen. Soms stort ik te pletter. Soms geeft het leven een duwtje. Ik maak het mezelf niet gemakkelijk omdat ik tot op de bodem wil.
Ik wil alles van de bodem afschrapen… en herinner mezelf soms aan vanillepudding die je wat te lang op het vuur liet staan. De onderkant is aangebrand. Je kan schrapen en roeren tot de pudding niet meer te eten is. Je kan ook bovenaan afscheppen, de onderkant latend voor wat hij is, en alsnog genieten van wat lekker is. Smakelijk!
Kessel-lo, 3 februari 2018 (ik zet de datum er graag bij, want het kan morgen of als je deze blog leest alweer wat anders zijn… 😊)
